Berastagi - Parapat (12 april)

We vertrekken uit Berastagi, we bezoeken onderweg nog de Sipiso piso waterval. Via kleine busjes komen we aan een kruising waar we moeten uitstappen.

In het midden van niks, het is nog 7 km naar de waterval. We beginnen te wandelen in de hoop dat iemand ons een lift zal aanbieden. Maar in Indonesië is niks gratis. Na 2 km stopt een tuktuk, ze willen ons tegen betaling meenemen. Er zit al een vrouw in en al onze bagage moet er ook nog bij. De tuktuk kan het amper houden, ik zit half achter op de moto en Gino op het veel te kleine achterbankje. We moeten net niet duwen, op dit moment vinden we het prima, alles is beter dan lopen.

We kunnen nog 10 min genieten van de waterval en het zicht op het Tobameer, dan breekt er een onweer los. Blij dat we hier niet midden in zitten en kunnen schuilen.

We eten ondertussen iets en na een uur is het weer opgeklaard.

We wandelen terug naar de kruising waar we eerder waren afgestapt. We kunnen een busje tegen houden. Het wordt een rit van een paar uur, onderweg stappen er steeds meer mensen in, de bagage wordt op het dak gegooid.

Net als je denkt dat er niks of niemand nog bij kan worden er nog 2 of 3 mensen bij gepropt. De laatste persoon hangt letterlijk half uit de bus en moet zich vasthouden aan de zwierende busdeur. Sardientjes in blik hebben meer plaats. Het is een lokale bus en we krijgen veel kijks. De mensen spreken amper 5 woorden Engels. We proberen met de beperkte woordenschat te antwoorden op hun vragen. Het is dolle pret, er wordt veel gelachen en gezongen en we vergeten bijna dat we zo opeen gepropt zitten. Na een paar stappen er wat mensen uit en kunnen we terug ademen. 

Er worden veel foto's gemaakt, want iedereen wilt aan hun familie en vrienden laten zien dat ze naast een blanke toerist hebben gezeten.

Na een paar uur rijden nemen we afscheid, we moeten overstappen. We moeten nog ongeveer 2u rijden naar Parapat.